Anlam arayışı güdülmeyen yazılar...

  POLYROMARCHOS KİMDİR VE HELLENİSTİK DÖNEM İÇERİSİNDEKİ ÖNEMİ NEDİR?   Pergamon Hellenistik Dönemde İ.Ö-280 yılından itibaren Krallık haline gelmiştir ve Attalos sülalesinin sayesinde kendini çok fazla geliştirip bir yükselişe geçmiştir. Hazineyi koruyup Krallığı geliştirmek isteyen Attaloslar, hazinenin bir kısmıyla  Pergamon mimamirisini, heykeltraşlığını farklı bir boyuta getirmişlerdir. Bu gelişim aşamasında ise Pergamon Krallığı, Atina’ dan heykeltraşlar getirip sanatını güçlendirmiştir. Atina’ dan gelen Polyromarchos ise Pergamon’ a gelen ilk heykeltraştır. Polyromarchos haliyle 1.Pergamon okuluna(İ.Ö.3.yy ikinci yarısı) kendi Attica sanat stillerini de getirmiştir. Böylelikle ortaya yeni bir akım çıkmıştır ve bu akımın adı ise Barok Üslubudur. Polyromarchos’ un  Barok sanatını başlatan eseri olan Asklepios başı (orijinal İ.Ö.3yy) Pergamon Asklepion Tapınağı için yapılmıştır ve günümüze ulaşamayan bir eserdir. Biz bu eseri ise sikke kalıntılarından bilmekt...

  Kütüphane hakkında kısa bilgiler Kütüphane kelimesi Arapça kitaplar anlamına gelen kütüp ve Farsça ev anlamına gelen hane kelimelerinden oluşup kitapların evi karşılığını bulmaktadır. Yine kütüphanenin karşılığı olan ve bugün batı dünyasında kullanılan bibliothek kelimesinin aslı ise Yunanca olup, Biblon ve Thekeise kelimelerinin birleşmesiyle oluşmuştur. Biblon papirüs veya papirüs ruloları thekeise ise herhangi bir şeyi koruyan içine alan anlamlarına gelmekte olup kitapların korunduğu yer olarak tanımlanabilmektedir. Kütüphanenin geçmişini Asur krallığına kadar dayandırabiliyoruz. Asur kralı Asurbanipal’in kurduğu kütüphane, Antik Yakın Doğu’da sistematik olarak toplanan ilk kütüphane olarak kabul edilmiştir. Yunan Kütüphaneleri ile Karşılatırmalı Olarak Roma Kütüphaneleri İç Düzene Bağlı Bölümler                             ...

   Tüm bu soğuk iklimlerin en köşesinde öylece olan, olmayı sürdüren ve hatta içinde bir cız hissi yaratan melankolik bir parçanın ritmi gibi olacak olan. Piyanonun nazikçe dokunulan bir notası olmak isterken, parmakların sert bir şekilde vurduğu darbelerden ibaret, hoyrat notası olduğun an, anlar.       Döngüler silsilesi... Bir döngünün içinde savrulan kurban... Fakat hiçbir zaman efsanevi bir şekilde gökten koyun düşmüyor. Ama bazen kurban adı altındaki bu kişi gökten düşebiliyor. Hemde en yüksekteyken bir bakmışsın ki yerde, tüm kimliğinlesin. Halin yok. Bu döngüyü kaç kez yaşadın? Saymadın, bilmiyorsun. Alışmış olman mı daha büyük sorun yoksa bu döngüden defalarca yerde uyanman mı?  Sen kimsin? Sen kimdin? Sana ne oldu?     Bazen sonuçları bilsek dahi devam etmek isteriz o kadar isteriz ki sonucu  bir anlığına unuturuz. Arzu-acı ütopyasını en derinlerde hissetmekten zevk alırız. Sanki arzu tek başına o kadar anlamsızdır ki onu tek b...

   Çoğu zaman bazılarımızın en iyi yaptığı şey veya bazılarımızın hiç yapamadığı...  Kendini sevmenin, insanların duygularını etkileyecek kadar üst boyuttan bakılan bir ben merkezli hayranlık. Sanki aynalar hiç bu kadar güzel olmamıştır, çünkü kendisini görmektedir ve hep güzeldir, her şeyiyle, tüm benliğiyle ve o kadar da can yakıcıdır. Tıpkı kırılan bir aynanın cam kesikleri gibi, kendini severken bunu yapmaktan da hoşlanan kişilik olmaya devam eder. Daha önce bir yazımda adının nereden geldiğini anlatıp hatta yunanca kökenine inmiştim. Ve hatta nergis çiçeğinin adının da nereden geldiğine değinmiştim. Mitolojik hikayeler beni o kadar çok etkiliyor ki arkasındaki tüm detayları merak ediyorum. Antik çağda dahi insanları rahatsız eden bu kişiliğin adının nergise kadar uzanması oldukça dikkat çekici. Özet geçecek olursak; Echo adındaki bir peri cezalandırılarak konuşması engellenir ve sadece karşısındakinin seslerini tekrarlar. Echo ve Narcissus ormanda karşılaşırlar ve Ec...

Yalın bir cümleyle tek başınalık... Yalnızlığın kökenine indiğimizde yalın kelimesinden türediğini neredeyse çoğumuz biliyoruz. O muhteşem yalın kalma, sade bir ön görüm isteğini kimi zaman elimizde olmadan yapmaktayız. Bulunduğumuz çağda  oldukça tanıdık gelen bu kelime bir hastalık mı yoksa zehirli bir hastalığın eşsiz tedavisi mi diye düşünmeden edemiyorum. Mutlak bir paydada buluşamayan bu düşünce fiziken yalnızlıktan ziyade ruhsal bir döngünün esiri olmaktan kendini alıkoyamıyor. İnsanların yalnızken yaratıcılık duygusu bir şiir, bir şarkı, bir kitap yazdırtabiliyor ve hatta buna örnek verebileceğim bir sürü başarı hikayesi yalnız kalan insanların süslü cümleleriyle buluşuyor. Peki bir yalnızlık hikayesi gerçekten devrim yaptırabilecek değerleri mi taşıyor yoksa bir zehir gibi tüm benliği ele mi geçiriyor. Ya da yalnızlık bir araç olsaydı gıcırdayan bir beşik mi olurdu. Hiç büyüyemezken ve yeterince küçükken bir beşik mi tasarlardı benliğimiz bir bebeğin susmak bilmeyen ağlayı...

       Çocukluğumuzda  ilkokul çağında belirli dersler alırken din olgumuz ve ahlakımız şekillenmeye başladı. Yanlışı düşünmeye korkarak büyüdük ve bu korkular filizlenerek gençliğimizde kostüm değiştirerek farklı sahnelerde yer aldılar. Mesela  en başta büyüklerimize, ailemize, dinimize saygı duymayı öğrenmeye başladık. Saygıyla emzirilen ve saygıyla ilk adımlarını atan bir çocuğun saygısız bir dünyada kendini bulduğu o an... Göz yaşları renginin, acıyan kalbin kıymetsizliği  saygısızlığın en büyüğü. Anlatamıyorum hatta bazen anlatmak dahi istemiyorum bir ceviz ağacında ceviz olsam      kuskuru kabuğun içinde öylece kıvrılıp uyusam. Evet toplumumuzun büyük bir bölümü İslam dinine mensup ve her biri de Müslüman. Bazen üzülerek genelleyip neye göre kime göre diyorum ve gözlerim iyi bakan insanları arıyor. Kalbi çok iyi olan ve aynı zamanda da dinine çok bağlı Hristiyan bir insan bazılarımızı zaman zaman rahatsız edebiliyor. Fakat o da Hr...

     Bazen bize öyle bir karar vermemiz istenir ki neredeyse çoğu fikir doğru neredeyse bir yarısı yanlış ya da doğru bildiklerimiz yanlış, yanlış bildiklerimiz ise doğru gelir. Hayatımızın gidişatını belirleyen kararları tüm bu kararsızlık içinde vermemiz istenilince kimi zaman başkasının kararına kendi kararımız gibi adapte olup kabullenmeye çalışırız. Bu hiç alışık olmadığımız duygu durumu giderek aidiyat duygusunun yerini almaya başlayınca koca bir kaosun içinde kararsızca kalakalırız. Aidiyat duygusu ve bir bağ arayışı içerisinde kendimizle özdeşleştirememe gibi sorunlarla başa çıkmaya  çalışırız. Tüm bunlar olurken bir süre sonra duygularımız, fark etmeden en yüksekten hiçe evriliyor ve öylece bakakalıyoruz eski olduğumuz kişiye, öylece orada kalsın istiyoruz, kararsızlığımızda. Ne gariptir ki o süreçte yanlış gelen her korkunun bedeni şimdi daha doğru geliyor ya da ne gariptir ki aksi iddia edilemez derecedeki doğrular bir o kadar yanlış geliyor. Doğru ya da y...