YANLIŞ YAPMAKTAN KORKAN İNSAN

    Bazen bize öyle bir karar vermemiz istenir ki neredeyse çoğu fikir doğru neredeyse bir yarısı yanlış ya da doğru bildiklerimiz yanlış, yanlış bildiklerimiz ise doğru gelir. Hayatımızın gidişatını belirleyen kararları tüm bu kararsızlık içinde vermemiz istenilince kimi zaman başkasının kararına kendi kararımız gibi adapte olup kabullenmeye çalışırız. Bu hiç alışık olmadığımız duygu durumu giderek aidiyat duygusunun yerini almaya başlayınca koca bir kaosun içinde kararsızca kalakalırız. Aidiyat duygusu ve bir bağ arayışı içerisinde kendimizle özdeşleştirememe gibi sorunlarla başa çıkmaya  çalışırız. Tüm bunlar olurken bir süre sonra duygularımız, fark etmeden en yüksekten hiçe evriliyor ve öylece bakakalıyoruz eski olduğumuz kişiye, öylece orada kalsın istiyoruz, kararsızlığımızda. Ne gariptir ki o süreçte yanlış gelen her korkunun bedeni şimdi daha doğru geliyor ya da ne gariptir ki aksi iddia edilemez derecedeki doğrular bir o kadar yanlış geliyor. Doğru ya da yanlış,  korku ve cesaretle bağlantılı olarak yaşanılan içsel duygu durumlarının yansımaları olduğuna göre, her doğru ve her yanlış için farklı bir kişi olmaz mıyız?  Mesela bir gün o kadar cesaretliyizdir ki bir aslanın yanında titremeden ayakta kalabiliriz, mesela bir gün öyle korkarız ki bir daha rüya dahi görmek istemeyiz, gerçeklikten öyle korkmuşuzdur ki gözlerimizi kapattığımızda ve de açtığımızda bizi kovalayan olaylar silsilesini aklımızda betimlemek istemeyiz. Hiç olmasın isteriz, hiç yaşanmamış olsun, bir daha yaşanmasın. Geriye kalan tüm hayatımızı bu korku şekillendirir. Artık korku kükreyen bir aslanken biz de ayakları titreyen ve birbirine dolanan bir insan oluruz. Aslana iki adım atsak sanki bizi anında devirecek hissine kapılırken, iki adım uzaklaşsak daha da sinirlenecek hissine kapılırız. Şimdi o kadar kararsızız ki  sinirli bir aslanın gölgesinde. Korku halinde olan bir insanın netsizliği ya da net oluşu istenilenin ne derece içinde ya da dışında hiçbir zaman bilemeyiz.  Üzüntü ya da bolca sevinç korku tüm bunları görünmez kılarken asıl gerçekliği yitirip gideriz. Ve bir gün o kadar cesaretliyizdir ki aslanla beraber kükremeye başlarız, o kadar güçlüyüzdür ki aslandan hiç mi hiç korkmayız. İki adım ilerisi ve de iki adım gerisi bizi hiç korkutmaz çünkü kendi isteğimizle ordayızdır ve kendi kararlarımızla bir yola çıkmışızdır. Ve bir tarafımız korkunun yinelenen bir duygu olduğunu ve sürekli ardıllarının geleceğini hep bilir ve bu kavrama yer vermez.

    Ne kadar çok istediğimizi düşünsek de bazen istediğimizi sandığımızı istemeyebiliriz, ya da o kadar çok isteriz ki işte bu yüzden istemiyorum deriz. İstediğimize sahip olunca hep son düşüncesi bize egemen olur. Ve bu savaş başlamadan biz zaten yenik düşeriz sırf bu yüzden istemiyorum deriz. Öylece kalsın kalmakta olan ve öylece orada bırakırız tüm isteklerimizi. Günler geçer aylar geçer ve bir gün bir şarkı çalar ya da bir renk skalası görüp hatırlarız tüm isteklerimizi aslında ne kadar da istediğimizi. Zaman aşımına uğrayan tüm o güzel şeyler bazen bıraktığın gibi  kalmazlar. Şuan ki doğrumuzla yanlış verilen kararların geride bıraktığı tüm istenilenler de eminim başka bir doğrunun ya da yanlışın esiri olmuşlardır ya da bir tarafları hep korkularıyla verdikleri mücadeleden yorgun düşmüştür. Artık bir beklentinin kölesi olup  duyguları sürgün yememiştir. Artık belki de hiç üzülmek istemezler ve belki de bu korkunç olabilir fakat hiç üzülmüyor da olabilirler. Bazen insan o kadar çok üzülmüştür ki artık üzülemez, hatta arada kalbini yoklar artık taş mı kesildi diye. Artık üzüldüğü tüm olaylar ona saçma gelir çünkü kendince en büyüğünü yaşamıştır, daha büyüğünü görene dek hiç üzülemez. 

    Kaybetme korkusu nedir diye sokağa çıkıp sorsak eminim ki ufacık çocukların bile bu hayatta kaybetmekten korktuğu için şuanını etkilediği bir sürü kişi, nesne, obje vb. örnekler vardır. Kimi zaman anksiyetemizi azdıran ve onu yaşatmaya devam ettiren bu korku, korkuların en illetidir. Aksi durumda ne yapacağımızı, nasıl davranacağımızı bilemeyiz. Kaybetmektense kazanmak da cazip gelmez artık. Kazanırsak eğer bir gün kaybedebileceğimiz düşüncesi gelirken, hiç hareket etmezsek öylece kalacağına inanırız. Zamanın değiştireceğini göz ardı ederek, hiç kazanmak istemeyiz. İnandığımız gerçeklikten oldukça uzakta olan bu düşünce bize hiç hoş gelmez çünkü bazen gerçekten korkak olmak isteriz, kaybetmekten korktuğumuzda. Kaybetmekten  korktuklarımızın değişimlerini gözlerimizle izlediğimizde, gözlerimizde kusur buluruz çünkü inandığımız gerçekliğin bu olmasını isteriz. Fakat bazen öyle bir unuturuz ki toprağa dikilen, sulanılan, sevilen bir çiçeğin bile bir gün güneşinin yetersiz geleceğini, öyle bir unuturuz ki her şeyin sonu olduğunu asla görmek istemeyiz. ''Son'' kelimesi insana kendini o kadar kötü hissettirir ki hep aynı kalacağına inandıklarımızın bir sonu oluşunu izlemek... Tavada kalan son sucuk, parfüm şişesinin son fıskısı, bir kitabın son sayfası, sevdiğimiz bir şarkının son cümlesi, duyu organımızla kavradığımız tüm sonlar bize kendimizi buruk hissettirir. Sırf bu yüzden bazılarımız sevdiğimiz bir kitabı hiç bitirmez ve ben de o bazılarının içindeyim :) Sırf bu yüzden içimizdeki o koca ukte burukluğa dönüşmesin diye, bıraktığın gibi bulma ümidiyle hiç vedalaşmak istemeyiz... 

İşte Senin İçin Bir Şarkı: Almora-Ay Işığı Savaşçısı