Gesaffelstein- Humanity Gone

     Bugün bu yazımı yazarken tamamen bir parçaya tutsak bırakıldım. Çıksam çıkamıyorum, tutunsam bir yatak başlığına veyahut pencere kenarına, tutunamıyorum elim kalkmıyor. Elim sanki vücut uzvumdan bağımsız zihnime hükmediyor. Tam olarak bu parça tüm vücut sancılarımın enstrümanla buluşup yakındığı, kulakları büyüleyen ve illüzyon niteliğinde bir tını. Ve bazen sessizliğimde bir parçaya dönüşseydim eğer bazen o parça bu parça olurdu.  Demokrasiye aç  koskoca hiçlikler cumhuriyetinde bir tur düzenleseydim eğer arka fon da kesinlikle bu parça olurdu. Beni avcumun içi kadar bildiğim yerden bilmek istediğim bilinmezliğe sürükleyen gezgin bir parça. Gezerken dinlenip kıvrıldığım çekyatın yay seslerinin rahatsız etmeyişi, çekmeyen bir televizyonda karınca sürülerini izlemem ve kutsal dokunuşla iç çekip başka bir mekanda oluşum. Ağız kaslarımın gülmeyi unuttuğu ve benimse öğretecek dahi gücümün olmayışı sahi öğretsem dahi bir şeylerin anlık çok da farklı olmadığı bu yer. Şimdi ise fobisi olanların bakmaya dahi korktuğu yükseklikteyken rüzgarın estiği yöne doğru bakışım beni biraz tebessüm ettirebilir. Kanatsızlığın beni hiç mi hiç korkutmadığı bu yere hapsolmak, hiç gitmemek dileğim ve burada bir kanada ihtiyacım olmadan saniyelerimi hesaplamadan yaşayabilirim. Ve belki de geçen saniyelerimin ardından gözlerimi açtığımda ayaklarıma temas eden hiçbir şeyden korkmadan denizin en dibindeyim, nefes alıyorum ama öksürmüyorum. Meğer bunca kırmızı perdelerden, alkışlardan ve sahnelerden gülerek ayrılışımın ardından hiç tanımadığım ve hiç bilmediğim, dokunamadığım bir yerlerde gizli bir solungaçlarım olmuş. Ne çok ihtiyacım varmış  nefessiz bırakıldığım her anda bu solungaçlara. Nefessiz kalışlarımın ardından özleminden bitap düştüğüm vücudumun yeni uzvu hoş geldin... 

Beni pirinç tanesi kadar korkutmayan denizin altı, her bir hücrene dokunmak istiyorum ve her bir hücrende yeniden doğmak, yeniden var olmak isterken solungaçlarımı da alıp buradan gidiyorum. Şimdi nerede miyim? Dişleri titreten kış ayında çıplak bir şekilde bembeyaz karların üzerinde yürüyorum ve tenimin morarmaması beni hiç şaşırtmıyor, çünkü burada hiç üşümüyorum. Tek başınalık sanatını konuşturduğum bu yerde yapayalnız ve kıyafetsizim. Kıyafetlerimin olmaması beni mutlu etmekle beraber sıcak tutmaya da devam ediyor. Burada hiç tren raylarına rastlamayışım  gözümden kaçmıyor ve parçanın sesi yükseliyor ardından bir trenin bana doğru yaklaştığını görüyorum... GİTMEK İSTEMİYORUM.