Beklentiler...

    Yaşamımız devam ettiği müddetçe hep bir bekleyiş içerisinde kalma telaşındayız. Evet hep bekliyoruz. Davranışlarımızın terazisindeki ağır basan duygularımız, bir sürünün çobanı gibi bizi yönlendirmeye devam ediyor. Ah beklentiler, ellerimizi üfleyerek ısıttığımız yağmurlu soğuk bir havada otobüsün gelmeyişine ne de çok benzer. Üzerimize yapışan ıslak bir yün kazak, kurumak isteyen örgünün baklava deseni, dinmek bilmeyen yağmur ve gelmeyen otobüs... Gerçekleşmesini çok istediğimiz olaylar ve kurgular zinciri bizi bir binanın en tepesine bırakırlar. Yaşadığımız alana bir de eşyalar yerleştirince evimizden tek farkı çatısızlık ve gerçek gibilik hissi olmaya başlar. O kadar çok bekleriz ki gerçeği ve gerçek olmayanı ayırt etmek gitgide  kumar oynamaya benzer. Kurgularımızın salonunda yer alan kanepeye uzandığımız andaki bitmek bilmeyen gerçek gibilik,  kesinlik ve beklediğimiz duygu durumları, eylemler tıpkı bir çürük yumurta tadında kendini gerçekleştiren kehanete benzer. Bir süre sonunda binanın en tepesine yerleştirildiğimiz çatısız evimizden, kemiklerimiz kırılırcasına yere düşeriz. Korktuğumuz ve kendimize itiraf dahi edemediğimiz bizi rahatsız eden, kocaman sandık dolusu dilsiz duygularımızın, düştüğümüz anda açılan kapağını ne kadar kapatmaya çalışsak da nafile... Dışarıyı merak eden duygularımız uzun süredir tutsak kalmayla bağlantılı sudan çıkmış balığı andırırlar. Yüzgeçleri olan duygulara şimdi nasıl olurda kanatları öğretebiliriz? Çamur kokusu yerini bir gün orman kokusuna bırakır mı?

Eğer bir bekleyiş, bir beklenti içerisinde olmasaydık belirli zaman sonra yaşam daha yaşanılası olur muydu? Ya da artık kimilerimiz ölmek istemez miydi? Rahat bir yatakta uyumayı, çatısız ve kimliksiz bir evde yaşamaya yeğleseydik rüyalarda tadını bilmediğimiz lezzetleri mi tadardık ? Sığ görüşlerimizle derin ve karanlık  kuyuda büyüyen bekleme ve beklenti hissinin ışıksızlığının dramı... Freud'un ''İfade edilmemiş duygular asla ölmez, sadece diri diri gömülür ve sonradan daha korkunç şekillerde tezahür ederler'' cümlesi gömme işleminin sadece toprakla bağlantılı olmadığını açık bir şekilde aktarmıştır. Geçtiğini ve bittiğini sandığımız ve bazen de ısrarla bir öneminin olmadığını düşündüğümüz yaşananlar, acı anlar gelmek bilmeyen otobüsün yolcularıyken biz de yolcu konumunda yapbozun parçalarını oluşturan kapalı sandığa sahip bir canlıyız.  Yani durup dururken öylece bir şeyler beklemeyiz, bekleyişlerimizin ardına sığınan yaşanılan anların varlığı, dibi görünmeyen karanlık bir kuyuda büyüyen bekleyişin kendisi...    

Tepeden düşmenin vermiş olduğu ve vermekte olduğu acıyla şimdi uçmaktan da korkar mıyız ne de olsa düşmenin ne demek olduğunu ne hissettirdiğini çok iyi biliyoruz. Yüzleştiğimiz kimliğimiz ile dili olmayan duygularımıza, kanadın ne demek olduğunu ve uçabilmenin muazzam hissini anlattığımızda ve öğrettiğimizde çamur kokusu yerini yeşillik kokusuna bırakır mı? Ve zihnimiz hatırlar mı her düşmenin ve yeniden kalkıp kanat çırpmanın bir anlamı olduğunu. Eskisi kadar bekler miyiz artık bir şeyleri, bir kimseleri, bir olay örgüsünü belki de beklemeyiz artık beklenmesini düşündüğümüz yarattıklarımızı. Hiç kimseden, hiçbir şey beklememenin verdiği rahatlatıcı his ile yükseğe bırakılıp belki de hiç düşmeyiz hatta belki de uçmak zamanıdır artık. Belki de nihayet düşmek zamanı çok geride ve uzakta kalmıştır...

İşte senin için otobüs beklerken, Pulp Fiction' a gönderilen sevginin ardından :)) dinlenecek bir şarkı: 

Urge Overkill- Girl You'll Be a Woman Soon :)))

Veeee yine senin için havadan süzülen bir kuş tüyünün rahatlatıcı şarkısı: Thom Yorke- Suspirium